Πανηγύρισε με λαμπρότητα η Παναγία Σουμελά στο Βέρμιο. (φωτο)

Τη Τρίτη 15 Αυγούστου το πρωί τελέστηκε με λαμπρότητα και επισημότητα η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά στη

Καστανιά του Βερμίου.

Από νωρίς το πρωί χιλιάδες πιστοί κατέφθασαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας στις πλαγιές του Βερμίου για να προσκυνήσουν το ιερό εικόνισμα της Παναγίας Σουμελά, να λειτουργηθούν, να λάβουν μέρος στη λιτανεία και να χαρούν το μεγάλο πανηγύρι με τα έθιμα και τις παραδόσεις του ποντιακού ελληνισμού.

Στο πανηγυρικό συλλείτουργο προεξήρχε ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης
Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού κ. Κύριλλος ενώ έλαβαν μέρος ο Σεβ.Μητροπολίτης Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομος, οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Μηδείας κ. Απόστολος και Αρμαβίρ και Λαμπίνσκ κ. Ιγνάτιος και ο οικείος Ιεράρχης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, ο οποίος κήρυξε και το θείο λόγο.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε τρισάγιο εις μνήμη του Λεωνίδα Ιασωνίδη του οποίου τα οστά μετακομίστηκαν στο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ.Παντελεήμων επέδωσε εκ μέρους του Σωματείου «Παναγία Σουμελά» το χρυσό μετάλλιο της Παναγίας Σουμελιωτίσσης στην ανιψιά του μεγάλου πόντιου πολιτικού.

Επίσης, όπως κάθε χρόνο το Ίδρυμα τίμησε έναν αριστεύσαντα μαθητή του Μακροχωρίου στη μνήμη των μαθητών που χάθηκαν στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών. Φέτος τιμήθηκε ο Σταύρος Τοπαλίδης και την τιμητική διάκριση έκανε ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης κ. Παναγιώτης Καμμένος .

Ακολούθησε η καθιερωμένη λιτάνευση της ιεράς εικόνος και το τρισάγιο στο μνημείο για τον Αλέξανδρο Υψηλάντη .

Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου κατά τη θεία Λειτουργία:

«Κροτείτωσαν σάλπιγγες τῶν θεο­­­λόγων σήμερον, γλῶσσα δέ πο­λύ­φθογγος ἀνθρώπων, νῦν εὐ­φη­μείτω … τῆς Παρθένου τήν Κοί­μη­σιν», προτρέπει ὁ γλυκύφθογγος ὑμνη­τής τῆς Παρθένου, ἅγιος Ἰω­άν­­νης ὁ Δαμασκηνός, στόν κανό­να του γιά τήν ἑορτή τῆς Κοιμή­σεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, κα­λώντας καί ἐμᾶς, τά πιστά καί εὐλαβῆ τέκνα της, πού σπεύδουμε σήμερα στούς ἱερούς ναούς καί τά ἱερά προσκυνήματά της, σέ ὅλες τίς γωνιές τῆς πατρίδος μας, σέ στεριές καί σέ θάλασσες, σέ πεδιά­δες καί βουνά, γιά νά ἀποθέσουμε τόν ἀσπασμό τῆς ἀγάπης μας καί τήν προσκύνηση τῆς εὐλαβείας μας μαζί μέ τά αἰτήματα τῶν καρ­διῶν μας στή Μητέρα τοῦ Κυ­ρίου μας καί μητέρα ὅλων τῶν ἀν­θρώ­πων, ἡ ὁποία σήμερα «ἀπαίρει ἀπό τῆς γῆς εἰς τά ἄνω», νά ὑμνή­σου­με τήν Κοίμησή της.

Γιατί ὅμως αὐτή ἡ χαρά καί αὐ­τός ὁ πανηγυρισμός, γιατί ὁ κρό­τος τῶν σαλπίγγων καί ἡ πολύ­φθογ­γος ὑμνωδία τῶν ἀνθρώπων γιά τήν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου, γιά ἕνα γεγονός τό ὁποῖο, κατά τά ἀνθρώπινα, εἶναι θλιβερό καί λυ­πη­ρό καί δέν ἐπιτρέπει ἐκφρά­σεις χαρᾶς καί ἑόρτιες ἐκδηλώσεις;

Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό εἶναι ἁπλῆ, παρότι τίποτε ἀπό ὅσα σχετίζονται μέ τήν Παναγία Παρ­θένο δέν εἶναι ἁπλό καί εὐνόητο γιά τόν πεπερασμένο ἀνθρώπινο νοῦ καί τή χοϊκή του διάνοια.

Εἶναι ἁπλῆ, ἐάν λάβουμε ὑπόψη μας τή διακήρυξη τοῦ ἱεροῦ ὑμνο­­γρά­φου: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε ἄχραντε».

Εἶ­ναι ἁπλῆ, γιατί ὅπως τίποτε δέν εἶ­ναι συνηθισμένο στή ζωή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἔτσι καί ἡ Κοίμησή της δέν εἶναι συνηθι­σμέ­­νη.

Ἄνθρωπος καί ἡ Παναγία μας, ὅπως καί ἐμεῖς, θυγατέρα τῆς Εὔας. Ἀλλά Ἐκείνη δέν ἐξαπατήθηκε ἀπό τίς πονηρίες τοῦ ὄφεως. Δέν πα­ρήκουσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀνταποκρίθηκε ταπεινά μέ τό «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου», καί εὗρε χάρη παρά τῷ Θεῷ, ὥστε νά μήν ἰσχύσουν γι᾽ Αὐτήν οἱ νόμοι τῆς φύ­­σεως. Ἔτσι ὡς παρθένος ἔτεκε καί παρθένος ἔμεινε καί μετά τόν τόκο. Ὡς ἄνθρωπος ἀπέθανε, ἀλλά «τάφος καί νέκρωσις αὐτήν οὐκ ἐκράτησε». Τό σῶμα της παρεδόθη στή γῆ, ἀλλά ἀπεδόθη στόν οὐ­ρα­νό, γιατί δέν ἦταν δυνατόν νά ὑπο­στεῖ τή φυσική φθορά, Αὐτή πού δάνεισε τήν ἀνθρώπινη σάρκα στόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε Μητέρα τῆς Ζωῆς, Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί μητέρα τῶν ἀν­θρώ­πων.

Γι᾽ αὐτό καί ἡ Κοίμησή της δέν εἶναι θάνατος ἀλλά ζωή. Δέν προ­καλεῖ θλίψη, ἀλλά χαρά. Δέν δη­μι­ουργεῖ ἀπογοήτευση ἀλλά χα­ρί­ζει ἐλπίδα. Δέν εἶναι χωρισμός ἀλ­λά εἶναι ἕνωση. Δέν εἶναι ἀπου­σία, ἀλλά εἶναι διαρκής παρουσία καί στόν οὐρανό, ὅπου πρεσβεύει στόν Υἱό της γιά χάρη τῶν ἀνθρώ­πων, ἀλλά καί στή γῆ, καθώς «ἐν τῇ Κοι­μήσει» της «οὐ κατέλιπε τόν κό­σμον».

Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος προτρέπει σήμερα: «Κροτείτωσαν σάλπιγγες τῶν θεολόγων, γλῶσσα δέ πολύφθογγος ἀνθρώπων, νῦν εὐ­φημείτω … τῆς Παρθένου τήν Κοί­μησιν».

Γι᾽ αὐτό καί ἐμεῖς σπεύσαμε σήμε­ρα ἐδῶ στό πανσεβάσμιο αὐτό κα­τοι­κητήριο τῆς Ὑπεραγίας Θεο­τό­κου, στό θρονί τῆς Παναγίας τῆς Σουμελιώτισσας, τῆς μητέρας τῶν Ποντίων, γιά νά εὐφημήσουμε «τῆς Παρθένου τήν Κοίμησιν», ὅπως ἀκριβῶς ἔκαναν καί οἱ πα­τέ­ρες μας γιά αἰῶνες στό ἱστορικό μο­ναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Σου­με­λᾶ στόν Πόντο, τό ὁποῖο δυ­στυ­χῶς μένει καί φέτος σιωπηλό καί ἀλειτούργητο.

Σπεύσαμε ἐδῶ, στόν πε­ρι­καλλῆ αὐ­τό οἶκο τῆς Θεομή­το­ρος, ἀπό ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς οἰ­κουμένης, γιά νά ἑνώσουμε καί τή δική μας ταπεινή φωνή μέ τή φω­νή ἑκατομμυρίων πιστῶν καί νά ἐκ­φρά­σουμε τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία μας στήν Παναγία Παρ­θένο, τήν προστάτιδα καί τή σκέ­πη τῶν Ποντίων καί ὅλων τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστια­νῶν γιά τίς ἀναρίθμητες δωρεές της, γιά τήν ἀκαταμάχητη προστα­σία πού μᾶς χαρίζει, ἀλλά καί γιά τήν εὐλογία της νά ἑορτάζουμε φέ­τος γιά πρώτη φορά τήν ἔνδοξο Κοί­μησή της μέ τήν παρουσία τῆς ἱστορικῆς ἐφεστίου εἰκόνος τοῦ ἁ­γίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου ἀπό τήν Ἱερά Μο­­νή Ἁγίου Γεωργίου Περιστε­ρε­ῶτα τοῦ Πόντου, ἡ ὁποία μεταφέρ­θηκε κατά τή χθεσινή ἑσπέρα στό Ἱερό Προσκύνημα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ μέ τήν ἄδεια καί εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπο­λί­του Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμω­πίας κυρίου Ἰωήλ, τόν ὁποῖο καί εὐ­χαριστῶ θερμῶς.

Σπεύσαμε, ὅμως, ἀδελφοί μου, καί γιά νά ἀναθέσουμε στήν Πανα­γία μας τά αἰ­τήματα τῶν καρδιῶν μας, ἀλλά καί «τήν πᾶσαν ἐλπίδα» μας, σ᾽ Αὐτήν πού εἶναι «τῶν ἀπηλ­πισμέ­νων μόνη ἐλπίς καί τῶν πολε­μου­μένων βοήθεια».

Σπεύσαμε καί γιά νά ἀκού­σουμε καί τή δική της μητρική φω­νή νά μᾶς συμβουλεύει, νά μᾶς παρη­γο­ρεῖ, νά μᾶς ἐνισχύει, νά μᾶς καθο­δηγεῖ.

Καί ἐάν σταθοῦμε, ἀδελφοί μου, σιωπηλοί ἐνώπιον τῆς ἱερᾶς καί θαυματουργοῦ της εἰκόνος, τῆς εἰ­κόνος πού ἀναδέχθηκε τούς καη­­μούς καί τά δάκρυα ἀτελείω­των γε­­νεῶν Ποντίων· καί ἐάν στρέ­ψου­­­με τό βλέμμα μας πρός τήν ἱε­ρή μορφή της πού μᾶς ἀτενίζει στορ­γική ἀπό τήν ἁψίδα τοῦ ἱεροῦ Βήματος, θά ἀκούσουμε τή φωνή της, νά μᾶς συμβουλεύει καί νά μᾶς παροτρύνει νά μείνουμε πι­στοί ὡς ἄτομα καί ὡς Ἔθνος στήν πίστη τῶν πατέρων μας. Νά μεί­νουμε πιστοί κάτω ἀπό τή μητρική της σκέπη καί νά μήν ἀνησυχοῦμε γιά ἐκείνους πού μᾶς ἀπειλοῦν καί ἐπιβουλεύονται τήν ὕπαρξή μας, γιατί Ἐκείνη θά μᾶς προστατεύει ὅσο θά παραμένουμε, ὅσο θά ἐναρ­μονίζουμε τή ζωή μας μέ τίς ἐντο­λές καί τό θέλημα τοῦ Υἱοῦ της.

Καί ἀκόμη θά ἀκούσουμε τήν Πα­ναγία μας νά μᾶς προτρέπει νά κλείσουμε τά αὐτιά μας στίς σει­ρῆ­νες τοῦ κόσμου πού θέλουν νά μᾶς παρασύρουν καί νά μᾶς ἀπο­μακρύ­νουν ἀπό τήν Ἐκκλησία, στό ὄνομα τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ καί τῆς προόδου, γιατί αὐτός ὁ δῆ­θεν ἐκσυγχρονισμός θά ἐπιφέ­ρει τή διάλυση τῆς κοινωνίας μας, πού τώρα στηρίζεται στήν ἀλλη­λεγ­­γύη καί στήν ἀμοιβαία ἀγάπη, μέ τίς ὁποῖες κατορθώσαμε ὡς κοι­νωνία καί ὡς Ἔθνος νά ἀντι­πα­­λαίσουμε ὄχι μόνο τίς δυσκο­λίες τοῦ παρελθόντος, τούς διωγ­μούς, τίς ἐξορίες, τούς ξερριζω­μούς καί τήν προσφυγιά, ἀλλά καί τίς δυσκολίες τοῦ παρόντος, τῆς κρίσεως καί ὅ,τι αὐτή προκαλεῖ· γιατί ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας καί ἡ σταθερότητά μας στίς ἀξίες τῆς οἰ­κο­γενείας καί τῆς πατρίδος εἶναι αὐ­τές πού, ἀντίθετα σέ ὅσα ἰσχυρί­ζο­νται ὁρισμένοι, δέν μᾶς κάνει συντηρητικούς, φανατικούς ἤ φο­βι­κούς πρός τή διαφορε­τι­κότητα, ἀλλά μᾶς δίνει τή δύναμη νά ἁπλώ­νουμε χέρι βοηθείας καί συμ­­­­παραστάσεως σέ ὅλους τούς ἀν­θρώπους, ἀνεξαρτήτως ἐθνικό­τη­­τος καί θρησκείας, ἀντίθετα πρός τούς δῆθεν προοδευτι­κούς πού τούς ὑπερασπίζονται μόνο στά λόγια καί μόνο ὅσο ἐξυπηρετοῦν τά ἰδιοτελῆ τους συμφέροντα.

Ἀδελφοί μου, τιμώντας καί ἐμεῖς σήμερα τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Πα­ναγίας μας ἐδῶ στό ἱερό κατοικητήριό της, στό Ἱερό Προ­σκύ­νημα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, ὅπου φυλάσσεται ἡ χαριτόβρυτη καί θαυματουργή εἰκόνα τῆς Πα­να­γίας τῆς Σουμελιώτισσας τῆς μη­τέρας τῶν Ποντίων καί προστά­τι­δος τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἄς τήν παρακαλέσουμε νά μᾶς στη­­­ρίζει πάντοτε στόν δρόμο τῆς πί­στεως καί τῶν ἐντολῶν τοῦ Υἱοῦ της· νά προστατεύει τήν πα­τρίδα μας ἀπό τῶν ὁρατῶν καί ἀο­ράτων ἐχθρῶν, ἁπλώνοντας καί αὐ­τή τήν ὥρα, πού πολλοί ἀδελ­φοί μας δοκιμάζονται ἀπό τήν πύ­ρινη λαίλαπα, στοργικά τό χέρι της καί ἀνακό­πτοντας τίς φλόγες πού προκαλοῦν τή φοβερή κατα­στρο­φή.

 Ἄς τήν παρακαλέσουμε νά χα­ρί­ζει καί στόν κόσμο μας τήν εἰ­ρή­νη· νά εὐλογεῖ ὅλους ὅσους μέ εὐ­λά­βεια καί κα­τάνυξη ἀνηφόρι­σαν αὐ­τές τίς ἡμέ­ρες στό Βέρμιο, ἐδῶ στό ἱερό κα­τοικητήριό της, γιά νά τῆς ἀπο­δώ­σουν τό χρέος τῆς υἱι­κῆς τους ἀγάπης στή Δέ­σποινα τοῦ κόσμου, καί νά σκεπάζει μέ τή χά­ρη της καί τή μητρική προστα­σία της τόν Ποντιακό Ἑλληνισμό.

http://www.imverias.gr